دیر زمانی بود که سکوت به منزله ی تایید امری تلقی می شد اما چند گاهی است که سکوت نشانه ی درد و مصلحت اندیشی است . نشانه ی حراج نکردم منافع جمعی و گروهی در قبال قهرمان سازی های مکرر است . سکوت به معنای تکرار نکردن تجربه های تلخ سوت و کف های لحظه ای و بر باد دادن نمایشی است که اتفاقا آنانی که ازشان یاد می شود ، سرسپرده اش بودند . همانها که اگر می بودند و بدون واسطه با واقعیت های پیش روی اثری روبرو می شدند که خود در تولید آن مشارکت داشته اند ، امروز سینه چاکان دفاع از آزادگی و اخلاق را به صبوری دعوت می کردند . شاید در این دوره ی زمانی که فریاد رسان اخلاق ، عربده کشان روزگارند ، سکوت ما نشانه ی ضعف و درماندگی تعبیر شود . اما تاریخ روزی درباره ی ما و آنها قضاوت خواهد کرد .
ما اگر خطایی هم مرتکب شده باشیم بی هیچ دریغی از همه حریم داران اخلاق و نه حریم شکنان آن عذر خواهی می کنیم . اما قطعا توضیحاتی از جان و دل داریم که بی شک با حضور نازنین مان این سکوت را خواهیم شکست .
گروه نمایش ویتسک
بیست و یکم دی ماه یک هزار و سیصد و نود و یک خورشیدی