shahriarkoochoolooha

دهمین همایش نمایش ورامین پس از وقفه ای 6 ساله در بهمن ماه سال گذشته با تلاش و همت بر و بچه های تئاتر و اداره ی فرهنگ و ارشاد اسلامی شهرستان ورامین برگزار شد .

همه آمده بودند . از پیشکسوتان تئاتر تا جوانانی که برای اولین بار به صحنه می رفتند و به صحنه می بردند . شوری ایجاد شده بود از همدلی ، از یک رنگی . از امید به فردا . فردایی که روشن تر از دیروز می نمود و می نماید . همایش با زحمات بسیار طاقت فرسای تک تک بر و بچه ها برگزار شد . همایشی که نشان داد : تئاتر ورامین نجیب است . همایشی که نشان داد : تئاتر ورامین مستعد است . همایشی که نشان داد با همدلی و یکرنگی می توان کارهای بزرگی کرد . می توان احترام و توجه مضاعف مسئولین و متولیان فرهنگ و هنر شهرستان ، و حتی کشور را جلب کرد . از همان روز اول که دوست خوبمان امیر حسین شفیعی آمد ، قرارمان این بود که دست به دست هم داده و تئاتر ورامین را همه با هم متحول کنیم و دهمین همایش نمایش ورامین با تمام کم و کاستی ها و با تمام نقاط ضعف و قوتش اولین قدم این پیمان بود . و در این میان مهم این بود که با هم باشیم و یکدیگر را در قالب یک همایش تئاتری داخلی یاری کنیم و به همگان نشان دهیم که ما برو بچه های تئاتر علارقم اختلاف سلیقه هایمان در کنار هم کار و از یکدیگر حمایت می کنیم .

اما انگار عده ای از به اصطلاح دوستانمان ( شاید !!!!! ) از این همدلی و یکرنگی و پویایی تئاتر ورامین ، رضایت خاطر نداشته و ندارند .

طلبکارانی که سایه ی نحیف شان سالها تئاتر این شهر را به قهقرا رهنمون بود و مشخص نبود در تئاتر این شهرستان چه می کنند و به دنبال چه می گردند ؟ .

کارشناسان تئاتری که حضورشان در تئاتر این شهر باعث تفرق و رکود بوده و هست . حال چه با تزریق آمپول جشنواره ی داخلی و یا هر آمپول دیگری ...

عزیزانی که در قالب دوست وارد مجموعه شدند و حال به جای دوستی و حفظ آبرو برای همایشی که روزی با افتخار از حضور در ستاد اجرایی آن یاد می کردند ، امروز ، اقدام به انتشار نقد هایی می کنند که در ابتدا به خودشان وارد است . چراکه خودشان در بدنه ی ستاد اجرایی بودند و در بر پایی همین جشنواره ای که امروز منتقدش هستند نقش داشتند .

هیچ یک از منتخبین هیات محترم داوران ( داورانی که با اصرار همین دوستان از خارج از شهر برای داوری آمدند ) به عدم دریافت جوایزشان اعتراض نداشته و ندارند .

جالب آنکه کسانی اقدام به انتشار نقد های مطرح شده نموده اند که علارقم داشتن مدرک کارشناسی تئاتر و ادعاهای واهی شان ، از منظر نظر هیات محترم داوران ، در هیچ یک از بخش های جشن واره ، مستحق دریافت جایزه شناخته نشدند . 

حال چه شده که نقش دایه ی مهربانتر از مادر را بازی می کنند . نکند عدم دریافت یک ورق کاغذ با نام لوح تقدیر و یک جایزه ی گیرم پانصد هزار تومانی ما را به چنین ورطه ای می کشاند ؟

زیر این نیم کاسه های قشنگ

نکند کاسه ای دگر باشد ؟

رضا شیرازی

31 / 1 / 92